Tekst door Peter Varg. Afbeeldingen geplaatst door JR Vanderaa.
Kom, zit neer bij het vuur en luister naar het verhaal dat mijn dochter in zich draagt.
Na de vergadering ging Peter samen met zijn vrouw te voet naar huis. Er reden geen bussen meer en er kwamen ook geen taxi’s langs. Ze wandelden een paar kilometer door de volkswijken van Santiago de Chile, van de gemeente Pudahuel naar de gemeente Cerro Navia. Monica liep voor hem en haar buik was dik van het leven dat ze droeg. Nog een paar maanden en zijn dochtertje of zoontje zou geboren worden. Sinds ze de woonwijk Santa Clara verlaten hadden, werden ze gevolgd door een hond. Dat was niet zo vreemd in deze buurt. De woonwijken waren ervan vergeven. Maar dit was er een met blauw haar.
Zijn vrouw zag hem ook en ze zei lachend: ‘Kijk, Peter, we zijn beschermd.’
Ter hoogte van het kruispunt van de straten San Daniel en La Estrella kwamen ze aan de eerste barricade. Brandende autobanden zorgden ervoor dat alle verkeer rechtsomkeer maakte en dat alle weldenkende mensen het hazenpad kozen. De straatlichten waren defect, waarschijnlijk kapot geschoten. De nacht was vol van rook en hier en daar klonk protestmuziek. De dictatuur die Chili zeventien jaar in zijn greep hield, liep op zijn einde. De linkse groeperingen die voor deze verandering bloed en tranen offerden, eisten hun plaats op in de maatschappij.
Peter zag een jongen, die samen met hen in de sociale organisatie “El Pehuen” werkte. Zijn naam was Chupete, wat lolly betekende in de straattaal. Aan zijn arm hing een mooi meisje dat hun een lieve glimlach toestuurde. De glinstering in hun ogen maakte dat hij zich voor even goed voelde. Als kinderen zonder hoop een missie vonden in deze wereld dan was het misschien toch nog niet te laat.
De Cachorros, de Welpen, leden van een straatbende uit de buurt, slepen hun zelfgemaakte messen op de straatstenen. Met hun afgevijlde tanden en ogen die rood waren van het gebruik van drugs zagen ze er echt demonisch uit. Een beetje verder zag hij een oude indiaan een sigaar uit de lucht plukken en daar stonden Domingo met Lela van de wijkraad en Tom met Freya van de gaarkeuken. Verborgen in de schaduw stonden oude en nieuwe goden.
Hij zag hen allemaal daar waar barricades werden opgeworpen tegen het onrecht en waar een nieuwe wereld werd gemaakt.
Het hondje vergezelde hen tot aan de deur van hun huisje en verdween toen zonder een spoor. Ze waren veilig thuisgekomen. Ineens klonk buiten het gebrul van zware motoren. De militairen kwamen eraan, maar de verstotenen en de getekenden van deze wereld stonden klaar.
Thuis stak Peter een kaars aan, omdat het elektriciteitsnet het terug had laten afweten en in de kleine vlam zag hij beelden.
Hij wreef vermoeid in zijn ogen en Monica kwam ongevraagd zijn nek masseren.
‘Waar zit je mee, Peter?’ vroeg ze.
Hij antwoordde teder: ‘Ik zie beelden in het kaarslicht. Ik word er gek van.’
‘Wat zie je dan?’
Hij staarde terug in de vlam van de kaars en fluisterde:
‘Ik zie hoe tientallen ouderlingen in traditionele gewaden een cirkel vormden rond de nederzetting waar je familie woont in Copiapo. Met hun helende lied brengen ze de woede van de zeeslang en de landslang tot bedaren en voorkomen de totale verwoesting van de wereld.’
Buiten, daar waar de mensen bloedden, ging de strijd door tot ver na middernacht. Tegen de morgen deden de vreugdekreten van vrije mensen de maatschappij beven op zijn fundamenten. Hij hoorde ze schreeuwen en hun geroep werd een gezang. Ze zongen het lied van mensen die nooit meer slaven wilden zijn.
In maart 1990 werd Natasha geboren en in die maand kreeg Chili zijn eerste democratisch verkozen president sinds Allende.
Gelukkige verjaardag Natasha!
