Peter, het derde boek in je darkfantasytrilogie “Kukulkans Meesterplan” heeft in januari 2020 het levenslicht gezien. Een mooi moment om terug te kijken op de afgelopen vier jaar en de aanleiding voor jou om deze trilogie te schrijven.
Je ging lang geleden al op zoek naar de oorzaken van de menselijke ellende. Heeft die zoektocht je antwoorden opgeleverd?
Dat heeft die zoektocht inderdaad. Ik heb antwoorden gevonden die ik in mijn boeken neerschrijf. Ik verwijs naar het neoliberalisme dat ik in Chili heb leren kennen tijdens de dictatuur van Pinochet als de oorzaak van veel kwaad. Dit perverse systeem, dat de armoede en de ongelijkheid in de wereld in stand houdt, voedt zicht met de ellende en pijn van de mensheid. De monsters die ik in mijn verhalen beschrijf bestaan echt. Het zijn de rijken die boven de wet staan. Het zijn de politiekers die de sociale vangnetten bewust afbreken en zo de armoede vergroten. Het zijn de rechters en advocaten die de wetten schrijven en interpreteren op de maat van hun broodheren. Het zijn de politiemannen en de militairen die moorden en plunderen in naam van het kapitaal. Het zijn de grote ondernemingen die de grond, het water en de lucht vergiftigen. Het is de zwijgende meerderheid die angstig toekijkt en niets doet.
Je spreekt over een wereld in verval, over de grote strijd en het naderende einde. Is er in jouw ogen dan echt geen hoop meer?
Op deze vraag kan ik het beste antwoorden door te vertellen wat er in oktober 2019 in Chili gebeurde. Ik was daar met mijn gezin op vakantie. De reis liep anders dan gepland want mijn vrouw kwam met een zware longontsteking in een ziekenhuis terecht in het centrum van Santiago. We leerden al vlug wat het betekende om te leven in een land waar de gezondheidzorg geprivatiseerd is. In het eerste ziekenhuis waar we aanklopten, vroegen ze een borg van 10.000.000 pesos, of 12.000 euro. In het tweede ziekenhuis vroegen ze ‘maar’ 3.700.000 pesos,of 4.500 euro. Wij hadden geluk. We konden rekenen op familie en op Mutas, de reisbijstandverzekering van de Bond Moyson.
Buiten schreeuwden plots duizenden mensen hun woede en wanhoop uit. De rook van tientallen branden vermengde zich met traangas die zijn weg vond naar binnen. De vensters en de deuren van de kliniek werden zo goed mogelijk gesloten. Boven het gebouw cirkelde een helicopter. Het personeel draaide shifts van 24 uur omdat hun collega’s niet kwamen opdagen aangezien er geen bussen of metro’s reden. Betogers en militairen speelden kat en muis. De ene groep gooide met stenen en de andere schoot om te verminken. In de dagen die volgden verloren meer dan tweehonderd mensen een oog. De naamlozen bleven terugkomen en gingen de strijd aan met de honden van het kapitaal. Ze waren verontwaardigd over de corruptie bij de overheid, de grote ongelijkheid tussen arm en rijk, het slechte pensioensysteem, het privatiseren van het onderwijs, de gezondheidszorg en het water. De inheemse bevolking sloot zich bij het protest aan. Ze waren de discriminatie beu. Uiteindelijk, na weken van betogingen en confrontaties, besloot de president van Chili dat er een nieuwe grondwet zou worden geschreven om tegemoet te komen aan de verzuchtingen van het volk.
Ook in andere landen zie ik verzet tegen de gevestigde orde. Het wordt steeds duidelijker dat het neoliberalisme geen antwoord wil geven op de noden van de gewone mensen. De geest is uit de fles. Er zal verandering komen maar de strijd zal eerst moeten worden gewonnen op de straat voordat de nieuwe maatschappij het licht zal zien in de parlementen.
In je boeken zeg je dat enkel het socialistische systeem een antwoord biedt tegen het kwaad. Is de komende strijd een gevecht tussen rechts en links?
Persoonlijk denk ik dat het socialistische systeem heel wat goede zaken heeft. We moeten dus het warme water niet opnieuw uitvinden. Toch gaat het hier niet over een strijd tussen rechts of links. De traditionele partijen hebben het allemaal verknoeid. Het gaat over het samen vorm geven aan een welvaartstaat waarin men waardig kan leven en waar er gewaakt wordt over de sociale rechten van iedereen. Niet minder maar meer sociale zekerheid. Niet minder maar meer democratie. Er moeten belangrijke keuzen worden gemaakt. Als de rijken hun belastingen betalen is er geld genoeg. Doen we dit niet, dan zullen de tegenstellingen zich blijven ophopen tot op het moment dat de sterren brandend uit de hemel zullen vallen…
Hoe heb je het schrijf- en redigeerproces van “Kukulkans Meesterplan” ervaren? Kun je daar iets over vertellen?
Ik heb de boeken van mijn trilogie geschreven in een droom. Ik zat in de flow. Ik schreef in een roes. Tijdens het redigeerproces met Celtica – Publishing ontwaakte ik in de koude werkelijkheid. De werknemers van de uitgeverij deden namelijk veel meer dan het verbeteren van mijn taalfouten. Ze overtuigden me van het feit dat wat ik had neergepend niet altijd begrijpbaar was voor de lezers. Die leefden namelijk niet in mijn hoofd. Voor hen was mijn ongebreidelde fantasie misschien wel te ver gezocht. Wat volgde was een periode van schrijven en herschrijven. Door mij de juiste vragen te stellen zorgde ze ervoor dat ikzelf veel bij leerde en dat mijn verhaal aan kracht en duidelijkheid won. Terwijl ik mijn boeken corrigeerde werden ongevraagd nieuwe ideeën geboren. Zo ontstonden “Droomsels van de Leegte” en “De Boomridder”, mijn twee verhalenbundels.
Wat zijn de plannen nu? Heb je nieuwe verhalen om te vertellen, zo ja, wat kunnen je fans in de toekomst van je verwachten?
Eind 2018 nam ik deel aan de Harland Award verhalenwedstrijd. Ik heb besloten om van mijn inzending van 7500 woorden, de kern te maken van mijn eerste SF roman.
Rianne Lampers
Celtica’s magazine februari 2020
