Als lezer van duizenden boeken ontwikkel je een bepaald gevoel over een nieuw boek dat wordt opgepakt en doorgebladerd.
Als auteur verandert niet alleen je kijk op de gehele wereld, maar vooral ook die op de boeken die je leest. Je let automatisch meer op stijlen, plotfouten en natuurlijk de vrijwel onvermijdelijke fouten.
Als recensent komt daar dan nog eens de factor smaak overheen. Koos ik eerst voor de boeken die ik wilde lezen, nu heb ik mij geconformeerd aan de boeken die ik moet beoordelen, al dan niet mijn eigen smaak.
Dat is nu bij het boek van Peter Varg – Kukulkans Meesterplan, Boek I – De Jaguarkrijger – een probleem waar ik keihard tegenaan loop: het is absoluut niet mijn smaak. Als auteur ben je de schepper van je eigen verhaal, je eigen plot waarin de gekozen protagonist en dienst medehelden de realiteit ombuigen tot iets geheel nieuws waarvan je wilt dat je lezer erin verdrinkt.
Bij fantasy is dat nog veel erger, daar wordt de wereld ook nog eens herschapen door de auteur. Het kost mij dan als lezer veel moeite, die ik in de praktijk nooit genegen ben te nemen.
Om met de deur in huis te vallen: dit boek logenstrafte mijn subjectieve vooroordeel volledig. Peter Varg is een schrijver die met relatief eenvoudige pennenstreken een palet van gebeurtenissen schept die voor mij gemakkelijk te volgen is. Sterker nog, ik vond het zelfs aangenaam worden. Een liefhebber van fantasy zal er zeker nog positiever tegenaan kijken.
Het taalgebruik is zelden bombastisch, het blijft eenvoudig, maar creatief. Deze combinatie maakt dat het boek niet alleen soepel en makkelijk leest, het sleept de lezer simpel en ongemerkt mee in de poel der gedachtespinsels van Peter Varg.
Het verhaal zelf speelt zich af in Chili, maar wel in verschillende tijden. De overgangen zijn duidelijk, iets waar het vaak fout gaat bij fantasy. Wel moest ik regelmatig terugbladeren omdat schijnbaar onbelangrijke details later grote invloed bleken te hebben op het plot. Dat betekent dat je voor het boek moet ‘gaan’ en niet er zomaar even moet bij pakken.
Bewondering heb ik voor de keuzes van nieuwe woorden en namen: – De Koning der Tiahuanaco’s – je moet er maar opkomen.
Het boek is een eerste deel, het smaakt naar meer. Peter Varg zie ik als een aanwinst in het Nederlandse taalgebied en dat vind ik – als halve Belg, zoals wij Zeeuws-Vlamingen vaak worden aangeduid – een groot goed.