De Weerbeer van Peter Varg, de eeuwige strijd tussen goed en kwaad in een heel eigen stijl; voor liefhebbers van mythes en legenden, de Wild Cards-reeks, Tad William’s Bobby Dollar-reeks en de betere Marvel Comics, maar qua stijl met geen enkele te vergelijken.
Vergeleken met de Jaguarkrijger heeft Peter een veel vlottere manier van schrijven ontwikkeld, de Weerbeer dendert voort als een Tgv-trein. Peter heeft een ongebreidelde fantasie en slaagt er in om een hele nieuwe wereld te creëren in en rond de Noorse godenwereld en er nog een paar nieuwe legendes bij te voegen. Voeg daar de magische wereld van de hoofdpersonages toe en men krijgt een prachtige mix van heden, verleden en toekomst. Hier en daar een beetje maatschappijkritiek en een goed uitgewerkte eigen filosofie waarin ik de schrijver herken voegen nog een beetje peper en zout toe. Heel veel nieuwe personages, soms schijnbaar te veel maar die leert men al lezend snel beter kennen. Op elke pagina vind men wel een nieuw fantastisch creatuur dat getuigt van de niet te stoppen fantasiewereld van Peter. Dat het verhaal zich afspeelt in een magisch bezoedeld Aalst voegt voor mij als Aalstenaar natuurlijk nog eens extra leesplezier toe, maar Aalst kan vervangen worden door gelijk welke stad, behalve natuurlijk het carnaval-fenomeen dat voor mij nooit meer hetzelfde zal zijn. Al lezend en genietend voert Peter u mee naar een geweldige climax, de laatste 50 pagina’s kan/wil men niet meer stoppen met lezen en slaat de fantasie van Peter genadeloos toe, genieten man!(en vrouw natuurlijk).Mocht van mij dubbel zo dik zijn, Peter beschikt over genoeg fantasie om een gezellige knoert van 600 pagina’s vol te krijgen.
Erwin Keymeulen, Fantasy-verslaafde…HEEFT ER VAN GENOTEN