Evelien (psychologe)


Moderne fantasy, het is geen gemakkelijk genre. Bij fantasy denken we meteen aan draken, trollen en schone deernes in nood. Zaken ver van onze leefwereld dus. Toch slaagt Peter Varg erin om een wereld te creëren die natuurlijk en hedendaags aanvoelt. Een wereld waar monsters, spreuken en demonen dagelijkse kost zijn evenals als auto’s, vliegtuigen en wapens.

Geen ridders en prinsessen dus, maar mensen zoals jij en ik, die worstelen met problemen zoals identiteit, doelloosheid en spoken uit het verleden. (Al nemen in dit geval die spoken soms wel een iets meer bedreigende vorm aan…)

We komen terecht in het Chili van de jaren 70, waar het fascistische regime onder Pinochet welig tiert. Maar er is meer aan de gang. Een eeuwenoude strijd tussen de Leegte oftewel de creatie, en Akash, de waanzinnige god, nadert zijn hoogtepunt.

Juan, de leider van een nederzetting van Coya-indianen en machtig jaguarkrijger, krijgt de opdracht om een profetie in gang te zetten die zijn volk en de wereld moet redden. De prijs hiervoor? De liefde verliezen van zijn vrouw Fransisca en dochter Monica. Ook Monica en haar Belgische liefde, Peter, hebben een rol te spelen in deze grote oorlog. Zij zullen namelijk het kind creëren dat het Coya-volk moet redden van Akash.

Nog tientallen andere personages en hun verhaallijnen raken verweven in dit grote spel. Zidinia, een witte heks met een donker en pijnlijk verleden. Nico, een zingende strijder. Chiqui Capac, een 800 jaar oude koning en zijn gevolg en nog vele anderen.

Waar ik van opkeek was dat, ondanks dat we in het boek midden in een strijd tussen goed en kwaad terechtkomen, onze personages niet zo simpel onder te verdelen zijn. Net zoals wij allemaal hebben ze een slechte en een goede kant.

Juan, onze clanleider, is geen vriendelijke, oude en wijze indiaan. Hij is vaak bitter en koppig en bij tijd zelfs bloeddorstig en roekeloos. Tegelijkertijd geeft hij veel om zijn familie en volk en zou hij alles doen om ze te redden. Ook Peter is geen prins op het witte paard. Met zijn agressiviteit en opvliegendheid past hij zeker niet in het plaatje van een clichéheld.

Wat onze personages dan toch zo sterk maakt, is dat ze niet ten onder gaan aan hun eigen demonen.
In tegendeel, ze putten kracht uit wat ze hebben meegemaakt en gebruiken die agressie om te beschermen wat hun lief is.

Peters absoluut verschrikkelijke verleden vol pijn, mishandeling en misbruik hebben in hem een heel donkere kant wakker gemaakt. Maar het heeft hem ook veel geleerd over de mensheid en, ook niet onbelangrijk, hoe je je vijand zo efficiënt mogelijk neer krijgt.

Tot hiertoe is het gelukt dit monster dat in hem leeft zo goed mogelijk onder controle te houden en enkel de bovenhand te geven als het moment daarom vraagt. Het is natuurlijk maar de vraag hoelang onze personages er nog in slagen hun eigen kwaad te bedwingen.

We zitten dus eigenlijk met een dubbele strijd. Niet enkel tegen de monsters in de wereld, maar ook de monsters binnenin. En, zoals vaak het geval is, zijn die innerlijke monsters soms veel moeilijker te verslagen. Hoe geven we die zwarte plekken in onze ziel, geboren uit ons verleden, een plaats?

Een volgend thema dat centraal staat, is de rol van profetie. Voorbestemdheid en opgelegde identiteit. Veel mensen vinden dit moeilijk te aanvaarden, immers, voorbestemdheid ontneemt vrijheid en er is weinig dat voor ons als mens belangrijker voelt dan vrij te zijn. We willen zelf onze identiteit vormgeven, zelf kiezen wat ons definieert, wat onze rol in het geheel behoort te zijn. Niet verwonderlijk dus dat ook onze “helden” hier mee in de knoop liggen. Wie zijn de goden immers om te beslissen hoe zij hun leven moeten leiden.

Juan worstelt uiteraard met de rol die hij moet spelen in de profetie, hij moet namelijk de slechterik zijn die zijn nageslacht vervloekt. Waarom hebben de goden net hem uitgekozen als degene die alles moet opgeven voor het welzijn van de wereld?
Maar nog sterker is deze strijd in Monica. Geboren als witte heks ontkent ze haar eigen identiteit. Maar haar rol in het geheel kan pas vervuld worden als zij aanvaardt wie ze is.
De zwaarste dupe van de goden is echter Peter. Ik ga nog niets verklappen voor zij die het boek nog niet gelezen hebben, maar het lijkt soms wel alsof hij een speelbal van de goden is.

Als Peter Niemandszoon, zijn toepasselijke bijnaam, zou je hem niets liever gunnen dan een plek waar hij thuis kan zijn, een plek van verankering.
In de donkere wereld vol geweld die beschreven wordt in het boek lijkt het alsof familie en vrienden de enige veilige uitvalsbasis zijn en zelfs daar bestaat de kans op verraad.

Het is een grimmige wereld, beschreven in De Jaguarkrijger, maar de korte momenten van vrolijke vriendschap, intense liefde en volledige aanvaarding geeft ons toch de hoop dat onze personages hun demonen zullen verslagen en een wereld zullen vormen waar ze in vrede kunnen leven met elkaar en met zichzelf.

Statistics


Visits last 7 days: 246

Total amount of visits: 122078

Search engine hits: 969