Monica


4/5

Ik heb tijdens een vorige boekpresentatie verteld hoe Peter begon te schrijven. Nu wil ik jullie zeggen hoe mijn Peter, Peter Varg geworden is. Wel met de hulp van velen. Als ik het derde deel van zijn trilogie lees dan merk ik duidelijk dat zijn techniek van schrijven veel beter is. Dit heeft hij te danken aan Rianne en het redactieproces van Celtica maar ook aan de opmerkingen die hij van zijn lezers kreeg. Peter heeft steeds geprobeerd om daar rekening mee te houden. Ik wil dus alle mensen danken die zijn boeken hebben gelezen en hem recensies hebben gestuurd.

Als je “De Zoon van de Slang” leest kom je terecht in een fantastische wereld die een spiegel is van de realiteit. Peter schept een universum vol van speciale wezens, buitenaardse creaturen, geesten, goden, demonen en helden. De namen die hij ze geeft vind ik grappig want ik ken de echte personen die schuil gaan achter het personage.
Peter gebruikt de gewoonten van mijn volk om zijn verhalen meer smaak en kleur te geven. Zo zou ik het zelf niet kunnen doen. Ik apprecieer dat hij met veel respect en liefde die elementen kiest die hij wel mag gebruiken in zijn boeken.
Op de achtergrond van zijn verhalen zien we de politieke realiteit van Chili. In de jaren tachtig werkten ik en Peter samen in een sociaal werk in Santiago. We hebben gezien hoe moeilijk het was voor mijn land om los te komen van een militaire dictatuur en de weg terug te vinden naar de democratie. Het verleden kreeg ons echter terug te pakken want tijdens onze laatste reis naar Chili in oktober 2019 kwamen we terecht in een revolutie.
Alles begon toen ik met een zware longontsteking werd gehospitaliseerd in een kliniek in het centrum van Santiago. Die zelfde dag kwamen er duizenden mensen op straat om te betogen. De gewone burgers waren boos over de manier waarop de regering ons land bestuurde. Ze klaagden over de lage lonen en pensioenen, de slechte arbeidsuren en de veel te dure gezondheidszorg. Er werd niet alleen betoogd. Sommige groepen maakten van de gelegenheid gebruik om metrostations in brand te steken en winkels te plunderen. De politie kreeg de woedende massa niet meer onder controle en dus kwamen voor het eerst sinds de donkere jaren van de dictatuur de militairen terug op de straat en werd de avondklok ingesteld…
En ik lag daar in het midden van alles. Ziek, erg ziek. De dokters kwamen ons regelmatig controleren.
Ik was wakker. Ik kon het lawaai horen van de helikopter die over het dak van de kliniek vloog. Het verplegend personeel begon shiften te doen van 24 uren.
Ik was daar in het midden van alles en hoe vreemd het ook mag klinken. Ik was niet bang! Ik was rustig en positief.
De verpleger vertelde me hoe de nachten voor de gewone mensen waren geweest. Soms wilde ik wel wenen van al die verhalen over ellende en pijn maar ik bleef rustig. Ik voelde mij beschermd.
Ik was tijdens het begin van de revolutie van 2019 in Chili.
Soms vragen mensen mij wat schrijft je man. Ik zeg dan Horror Fantasie. Sommigen vinden dat maar niets. Maar ik ben trots op hem want zo heb ik in Chili de werkelijkheid gezien.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Statistieken


Bezoeken laatste 7 dagen: 99

Totaal aantal bezoeken: 127173

Zoekmachine verwijzingen: 1010